Ψυχραιμία κύριε Αριστοφάνη

Όρνιθες ή “πως και με ποιους τρόπους, όσιους και ανόσιους, ένας λαοπλάνος δημαγωγός προσπαθεί να υποδουλώσει τα κουτορνίθια του οποιοδήποτε πρωτόγονου παραδείσου, αναγορεύοντας τον εαυτό του αρχηγό”.

Αυτός είναι ο μύθος αφορμή για έναν θεατρικό επιχειρηματία μικρομεσαίου βεληνεκούς, να οργώσει τα καλοκαιρινά φεστιβάλ της περιφέρειας με ένα έργο κατ’ ανάγκη, χωρίς συγγραφικά δικαιώματα και με τα λιγότερα έξοδα παραγωγής.
Συγκροτεί λοιπόν ένα θίασο της συμφοράς, βρίσκει ένα απλώς φθηνό σκηνοθέτη, έναν μουσικό με πολλά σουξέ στο βιογραφικό του που θα’ θελε κι ένα ποιοτικό άλλοθι, έχει κι ένα σκηνικό έτοιμο από άλλο έργο και “βουρ στο ψητό”.

Το αποτέλεσμα ανάλογο των προθέσεων, αν ήξερε ο Αριστοφάνης τι θα συμβεί τον 21ο αιώνα επ’ ονόματι του θα σηκωνόταν απ’ τον τάφο του.

Και ως εκ θαύματος…