Μια ακόμα συνάντηση με παλιούς και νέους συνεργάτες, με τον Βαγγέλη, τον Φρέντυ, την Κλεοπάτρα, την Έφη, τους πολυετείς συντρόφους μου σε αυτή την ομάδα και τα νέα παιδιά – μαθητές μου κάποιοι στο παρελθόν – που ήρθαν με κέφι, όρεξη και μεράκι αποφασισμένοι να στηρίξουν για μια ακόμα 10ετία τη “Διάθλαση”, συνοδοιπόροι από το Βαγιαδολίδ προς τη Μαδρίτη στην Ισπανία του 1630 (περίπου).
Οδηγός ο Tirso de Molina.
Ξεναγός ο ποιητής Βασίλης Ρώτας με την εξαίσια μετάφρασή του.
Τέσσερις μήνες τώρα πιστέψαμε στη Δόνα Ζουάνα, όχι στην πανέξυπνη γυναίκα, όπως επιφανειακά μπορεί κάποιος να κρίνει, αλλά στον άνθρωπο, που αγωνίζεται για το σκοπό του, για τον έρωτα, για τη ζωή.
Αντιπαραθέτει σε μια ψυχρή υπολογιστική λογική έναν ύμνο για την ομορφιά της δημιουργίας, της άνοιξης, στον χειμώνα των ψυχών.
Ντύνεται αντρίκια, μεταμφιέζεται, τσαλακώνει την όψη για να πετύχει ότι ονειρεύτηκε.
Καταστάσεις παντοτινές περιγράφει το έργο του Molina.
Τους γονείς, που βαφτίζουν την ευτυχία του παιδιού τους “πλούσιο γάμο”. Τα νιάτα, με την φλόγα και την ορμή τους.
Όχι! Δεν προσπαθώ να δώσω βαρύτητα και ποιοτικό άλλοθι στην επιλογή του έργου. Είναι απλό όπως η Αγάπη, ο Έρωτας, η Ποίηση, η Φιλία, η Ύπαρξη.
Βέβαια δεν θα μπορούσε σήμερα να μας ξεγελάσει μια σύγχρονη Ζουάνα.
Όχι με τόσο αθώα μάτια…
Μας ξεγελούν μόνο τα ψεύτικά ιδανικά, τα χάρτινα είδωλα, οι κάθε λογής τυχοδιωκτισμοί.
Άλλωστε πράσινο ερωτευμένο φάντασμα, μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει!!
