Όταν έπεσε στα χέρια μου “Η επιστροφή των θεών” ένοιωσα σαν να βρήκα τον χάρτη ενός καλά κρυμμένου θησαυρού.
Πρώτα όμως επέπληξα αυστηρά τον εαυτό μου που καυχόταν ότι γνωρίζει τόσα για το Ελληνικό Θέατρο και στην πραγματικότητα είχε παραλείψει ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του.
Μετά είχα τη τύχη να μιλήσω με την Μαρία Μωραϊτίνη – την χήρα του Τίμου – που με έφερε σε επαφή με το ποιητικό και συγγραφικό του έργο.
Αυτός ο σπινθηροβόλος νους, ο λυρισμός, η λατρεία του αρχαίου πνεύματος, η ομορφιά της γλώσσας και οι πανέμορφες εικόνες, οι προφητείες με τις ανθρώπινες αδυναμίες και η σάτιρα που τους εξυψώνει αντί να τους μειώνει, μα πάνω απ’ολα το χιούμορ του Μωραϊτίνη, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, τότε που στρατιώτης στο μέτωπο χωμένος σε κάποιο χαράκωμα, βλέποντας τις όμορφες νοσοκόμες που είχαν γεμίσει τα νοσοκομεία, έγραφε σ’ενα κομμάτι χαρτί:
“Αχ τέτοιες νοσοκόμες και γω να’ μαι καλά!”
Πέρασαν χρόνια και έφτασε η στιγμή που “Η Επιστροφή των Θεών” (που τόσο ευγενικά μας παρεχώρησε ο Γιώργος Μωραϊτίνης) μοιράστηκε στους ηθοποιούς της “Διάθλασης”. Σίγουρα δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο η τεχνικής τους, εκείνη της Μαρίκας Κοτοπούλη, του Βασίλη Λογοθετίδη, του Βασίλη Αργυρόπουλου και όλων των μεγάλων ονομάτων του Ελληνικού Θεάτρου που παράσταιναν τα έργα του, όμως το αγάπησαν και το πίστεψαν από την πρώτη εικόνα και το παρουσιάζουν με αυτό το άσβεστο πάθος του Εραστή της Τέχνης.
