Οι θείες της Ελπινίκης

Πετάχτηκα τρομαγμένος.
Οι γνώριμες σκιές ήταν εκεί, δημιουργήματα των αφημένων ρούχων, των επίπλων, των παιδικών μου παιχνιδιών.
Το δωμάτιο όμως ήταν κενό κι αυτές δεν ήταν όπως πριν, είχαν πρόσωπο, μορφή και κείνη τη φωνή τη γνώριμα φρικιαστική.
Σ’ ένα σάπιο χαμόγελο γυρέψανε να πάρουν – όχι να κλέψουν – ν’ αγοράσουν.
Την πρώτη μου ζωγραφιά, την τελευταία μου ελπίδα, το όνομα μου, μια μουσική, δυο τρεις αξέχαστες στιγμές, το χτεσινό βράδυ και όλα τα επόμενα.
Έκλεισα τα μάτια όταν φοβάμαι κι εκεί μεσ’ το δικό μου το σκοτάδι ακούω “ησύχασε, ένα κακό όνειρο ήταν”!

Σιωπή…

Ήμουν μόνος.
“Η πόρτα θα’ ναι κλειδωμένη” είπα κι έπειτα “θα’ ναι μέρα έξω”.
Τα παντζούρια ερμητικά κλειστά απογοήτευσαν κι αυτή την πιο αδιάκριτη ηλιαχτίδα, εκείνη που περνούσε κι έσκαγε στη βάση του γυάλινου ανθοδοχείου. Άνοιξα τα μάτια μου ξανά.
Ο εφιάλτης μου εκεί με τα χέρια απλωμένα κι εγώ δεν είχα άλλο να πουλήσω.