Σε μια διαδρομή ανάμεσα στο γκρίζο, σ’ένα τέρμα ψάχνοντας να βρω αφετηρία, έφτασα έτσι ξαφνικά σ’ένα λευκό τοπίο.
Είχα περάσει από εκεί, τότε που σαν παιδί ζούσα στα όνειρά μου.
Πάντα περνούσα βιαστικά γιατί είχα στόχους, ήμουν επένδυση κι έπρεπε να αποδώσω.
Πέτυχα!!!
Κι έγιναν όλα όσα μου είχανε ορίσει μα… ο καθρέπτης άλλη έδειξε μορφή μου.
Δεν είμαι εγώ αυτός, δεν είμαι!
Σαν τη κακιά τη μάγισσα γύρεψα τη χιονάτη, την έφερα με πονηριά στον πύργο, τα νιάτα και την ομορφιά της να αποκτήσω και σαν την άντλησα, τόσο μικρός, όγδοος νάνος, τη γλύτωσα και μεσ’ το δάσος ξαναγύρισα μαζί της.
Φιγούρα όμοια μ’αυτή του καραγκιόζη, νίκησα δράκους και στοιχειά, την εξουσία του πασά περιφρονούσα κι αν στη καμπούρα μου τις βουρδουλιές ο βεληγκέκας μου μετρούσε γελούσα κι ήξερα ότι στο τέλος θα’μαι εγώ που θα φωνάξω “Αβάντι Μαέστρο” και θα χορέψω στο δικό μου το σκοπό.
Πριν βγω από τη στιγμή της φαντασίας στάθηκα μπρος στο μαγικό καθρέπτη.
Ποιος είναι ο πιο όμορφος στο κόσμο, βρήκα το θάρρος να ρωτήσω.
Σ’ ένα καθρέφτισμά του, καθώς “εσύ” μου απαντούσε, ράγισε και έσπασε ο καθρέπτης κι έτσι ποτέ ξανά το ψέμα δεν θα κρύψει.
Κι εγώ μπορώ σε μια κυψέλη ζωογόνο του μυαλού μου, τ’ ολόλευκο τοπίο, νεράιδες κι όνειρα για πάντα να κρατήσω.
